Uroki jesieni

Po lecie nie ma już śladu. Ciężko się przestawić, bo tegoroczny październik nie rozpieszcza.  Nie ma kiedy nasycić się kolorami przebarwiających się liści i ostatnich kwitnących kwiatów przed zimą... W nieczęstej chwili braku deszczu wyściubiłam nos poza dom i cieszyłam oczy jeszcze walczącymi z chłodami i rozjaśniającymi szarugę roślinami. Na gwiazdę programu wyrósł rozchodnik, którego, przyznaję bez bicia, początkowo nie doceniałam. Ten widoczny na zdjęciu okaz znalazłam po wprowadzeniu się na działkę, gdzieś między chwastami. Wśród wysokiego do kolan rozmaitego ziela nie prezentował się, wbrew nazwie, okazale. A to dlatego, że rozpoczyna kwitnienie dopiero w sierpniu, długo więc zdobiły go tylko liście, które skądinąd w odpowiednim towarzystwie (bynajmniej nie chwastów) także są dekoracyjne. Za to kiedy już zaprezentował się w pełnej krasie, bardzo szybko stał się jednym z moich ogrodowych ulubieńców. Nie jest wymagający, nadaje się na skalniaki i przede wszystkim zdobi ogród wtedy, kiedy reszta już nie daje rady. Tak wygląda w drugiej połowie października:

Rozchodnik okazały, w tle perukowiec podolski i irga.

               

Na pierwszym planie słonecznik bulwiasty.

Swoją intensywną żółcią zwraca jeszcze o tej porze uwagę bardzo modny ostatnio topinambur, czyli słonecznik bulwiasty. Ten dość drogi w delikatesach produkt spożywczy, jest niesamowicie prostą w uprawie, a do tego bardzo zdrową rośliną. Nie wymaga praktycznie żadnej pracy, oprócz zakopania bulwy. Podczas jednego sezonu wegetacyjnego bulwa-matka wytwarza około kilkunastu nowych bulw, więc każdy kto ma wolne miejsce w ogródku (nie musi być duże), spokojnie może się sam zaopatrzyć w zapasy topinamburu zamiast wydawać krocie w sklepie. Warto, bo lista jego cennych właściwości jest długa, a do tego ciekawie smakuje. Dziś przyrządziłam z niego i kukurydzy zupę krem - była naprawdę smakowita i bardzo sycąca.

Podczas dalszej podwórkowej przechadzki napotkałam tego sympatycznego gościa, a może właściwie już mieszkańca, na co wskazują pewne inne, niezbyt dekoracyjne ślady bytności ;) .

   

 Mam słabość do tych stworzonek po tym jak kiedyś z mężem zaopiekowaliśmy się jednym leżącym bez ruchu na drodze, potrąconym jeżykiem. Był przesłodki - ledwo doszedł do siebie, to zaczął się tulić i bardzo lubił głaskanie - łasił się przy tym jak kot. To on:

Metamorfoza - koniec bajzlu i stara szafka na buty

Remont co prawda zakończył się daaawno temu, ale jakoś wciąż brakowało czasu na zaprezentowanie efektów. Stary przedpokój wołał o pomstę do nieba (hitem jak dla mnie była wkomponowana w ścianę wtyczka do betoniarki :) ), dlatego zmiany przyjęłam z ogromną radością.
To wejście do łazienki:

PRZED:                                                                                   PO:

Ściana z wejściem do kuchni
PRZED:                                                                                            PO:

Podłoga sprawdza się świetnie - to pierwsze pomieszczenie do którego wchodzi się z zewnątrz, więc zawsze coś tam z butów skapnie, ale na tym wzorze płytek à la deska vintage na szczęście nie rzuca się to w oczy, nie muszę więc przy mojej małej nerwicy natręctw co chwila biegać ze szmatą.


Na ścianie zawisnął namalowany przez znajomą portret naszej Lili, którym zresztą jestem zachwycona :)

Remont pochłonął spore pieniądze, ze względu na wiek domu i jego konstrukcję, dlatego przy urządzaniu wnętrza póki co muszę trochę zacisnąć pasa. Niezbędna była szafka na buty. Przejrzałam mnóstwo ofert, ale komódki pasujące stylem do tego co chciałam uzyskać były zdecydowanie zbyt drogie. Dodatkowo, miejsce w którym miała stanąć nie jest zbyt ustawne, więc szafka musiała być niezbyt szeroka i głęboka, a dodatkowo pojemna.  Postanowiłam więc poradzić sobie inaczej - kupiłam za niewygórowaną cenę używaną sosnową szafkę o idealnych wymiarach, o tę:

po czym wyposażyłam się w papier ścierny, puszkę farby kredowej, wosk i 6 nowych gałek, zakasałam rękawy i wzięłam się do pracy.

Wyszło tak:

Nad szafką niedługo zawiśnie lustro, pojawią się też dodatki w żywszych kolorach, żeby nie było tak monotonnie, ale muszę przyznać, że i tak już jestem zadowolona :)

Wiosenne pobudzenie

Od razu widać, że to już - to, że wiosna zawitała na dobre zwiastują nie tylko zazieleniające się krzewy, drzewa i kwitnące wiosenne kwiaty, ale również zwierzęta, które właśnie teraz w wzmożony sposób dążą do przedłużenia gatunku. I tak od niedawna obok mojego podwórka codziennie przebiega wataha psich samców, która radośnie wyszczerzona i podekscytowana udaje się na poszukiwania niewysterylizowanej suni (co swoją drogą jest prawdziwą zmorą na wsiach, bo słowo sterylizacja jest tu chyba czymś zupełnie nieznanym). Okoliczne kotki już zakończyły swoje desperackie nawoływania, więc za jakiś czas, z wymienionego wyżej powodu, pewnie pojawi się kolejna zgraja biednych, niechcianych kociątek.

Jako, że w moim sąsiedztwie znajduje się staw, w celu rozrodczym pojawili się na moim podwórku także, po raz kolejny, ciekawi goście - pan i pani ropucha. Ich obecność bardzo mnie cieszy, bo są sprzymierzeńcami w walce ze ślimakami i gąsienicami, a że ponoć są gatunkiem bardzo wiernym i przyzwyczajają się do miejsca (w zeszłym roku spędziły u mnie całe lato), liczę na to, że pojawią się i za rok. W sprzyjających warunkach mogą dożyć nawet 40 lat, więc mogę być spokojna o to, że inwazja ślimaków pożerających wszystkie apetyczne liście na swej drodze raczej u mnie nie wystąpi. Ich bytność nie uszła uwadze mojego małego stada - kot i pies od razu zaciekawili się tą osobliwą parką. Na szczęście potraktowały je bardzo łagodnie i tylko towarzyszyły im w wędrówce do stawu, raz po raz je obwąchując.

Wędrówka godowa ropuch.

Co ciekawe, to pani ropucha jest większa i niesie na swych plecach samca do zbiornika, gdzie złoży skrzek. Jakoś bezwiednie wywołuje to mój sprzeciw ;)

A to roślinne sygnały świadczące o tym, że świat już się obudził na dobre z zimowego snu:

Trzmielina i barwinek wypuszczają świeże pędy, a kwitnący
już fiołek wonny rozjaśnia nieco zacieniony kąt ogrodu.

Nieestetyczny stary, betonowy zbiornik na szambo postanowiłam obsadzić barwinkiem i rojnikiem, bo niewiele im trzeba do szczęścia i nie mają głębokich korzeni, więc odrobina ziemi wystarczyła. 

 Kwiaty ziarnopłonu wiosennego, otwierające się w słoneczne dni.
        To wspaniała roślina zadarniająca, idealna pod drzewa.
Bardzo szybko się rozmnaża i cieszy oczy spragnionych koloru po zimie.

Ziarnopłon vel. pszonka, jaskier wiosenny. Wśród świeżej trawy też prezentuje się atrakcyjnie.